Na dobry początek kilka słów o mnie. No może nie tyle o mnie, ale o tym, kim jestem i skąd wziął się blog o autystce. O sobie napisałam kilka słów w zakładce O mnie. Tam mnie szukajcie. A teraz do konkretów!

Kim jestem?

To dla mnie samej trudne pytanie. Przede wszystkim jestem autystką. Jestem nią całe życie, ale dowiedziałam się o tym niedawno, w tym [2022] roku. Przez wiele długich lat męczyłam się ze sobą okrutnie, od 8  lat jestem w terapii, i dopiero z chwilą tej diagnozy wszystkie puzzle wskoczyły na właściwe miejsce w mojej głowie. W końcu zrozumiałam, skąd się biorą moje zachowania, „dziwactwa”, (nad)wrażliwość, branie wszystkiego na serio i wiele wiele innych.

Mam też wcześniejszą nieformalną diagnozę – ADHD, która jednak wszystkiego nie tłumaczyła. Na przykład zawsze bardzo poważnie i serio brałam wszystko to, co rodzice mówią. Skoro tak mówią, to tak jest. I kropka. I według tego żyłam. Z drugiej strony, zarówno moja siostra jak i znajomi, opowiadali, że — no rodzice różne rzeczy mówią, nawet dla naszego dobra, ale nie trzeba zawsze brać tego do siebie, traktować poważnie. Że przecież mamy prawo do swojego zdania, poglądów, potrzeb, itd. A u mnie to nie działało. I uważałam, że coś jest ze mną nie tak. Czułam się „zepsuta”, bo oczywiście takie traktowanie wszystkiego serio wcale mi nie służyło, i nie służy nadal. Tyle że teraz już wiem, skąd to się bierze, wiem, że to nie jest moja wina. Po prostu mój układ nerwowy różni się od typowego. Jestem autystką i wciąż przetwarzam, co to dla mnie znaczy.

Skąd pomysł na bloga?

Niemal odkąd pamiętam czułam, że mam coś do przekazania szerszemu gronu odbiorców, tylko nie wiedziałam co to jest. Teraz już wiem, że moje doświadczenia jako autystki, dziewczynki/kobiety w spektrum autyzmu są niewielkim, ale oby istotnym wkładem w wiedzę, jaką mamy na ten temat. O tym, że objawy i funkcjonowanie kobiet w spektrum jest różne od męskiego wzorca autyzmu mówi się coraz więcej i coraz głośniej. Jednak narzędzia diagnostyczne, testy przesiewowe, opisy przypadków czy nawet stereotypy nadal opierają się właśnie na męskim punkcie odniesienia, co powoduje, że kobiety znacznie rzadziej uzyskują właściwą diagnozę lub diagnozę w ogóle. Znacznie częściej są też dyskryminowane. Częściej posądza się je o przesadę, histerię, lenistwo, hipochondrię, czy że nie starają się wystarczająco dobrze, niż o autyzm.

Ja również z tym się spotkałam i nadal spotykam. A to boli. Mimo racjonalizacji wciąż boli. Moim zdaniem, każdy opis przypadku kobiet w spektrum przyczynia się do poprawy jakości życia wszystkich kobiet w spektrum, do lepszego zrozumienia i wsparcia dla kobiet w spektrum i do zwiększenia liczby stawianych diagnoz kobietom w spektrum autyzmu. A że forma pisemna, jest moją ulubioną formą przekazu, stąd pomysł na bloga. Przez pisanie najłatwiej mi się otworzyć przed odbiorcą, najłatwiej formułować myśli i emocje.

O czym będzie ten blog?

Chcę opowiadać o swoich doświadczeniach życiowych jako autystki. O objawach, drodze do diagnozy, o tym, jak się żyje z autyzmem. Myślę, że będzie to bardzo osobisty blog. Posty na blogu będą ukazywały się raz na dwa tygodnie, przynajmniej na razie. Z jednej strony nie chcę brać na siebie za dużo, a z drugiej strony nie chcę Wam składać obietnic bez pokrycia. Potem zobaczymy, jak się wszystko rozwinie. Ten blog powstaje dzięki pomocy przyjaciół (AR, KK), którzy zgodzili się przeprowadzić korekty tekstów oraz zaprojektować logo strony. Zdjęcia prezentowane na blogu są mojego autorstwa lub pochodzą z biblioteki WordPress.

Zapraszam również na mój profil instagramowy @autystka.pl (odsyłacz do profilu w lewym górnym rogu strony), tam najwcześniej będą wszelkie informacje o zmianach, o nadchodzących postach itp. Tam też najwięcej zdjęć mojego „osobistego personelu”.

Do napisania, M

.